Terapia wodorem skuteczna przy raku pęcherzyka żółciowego

Naukowcy na podstawie przypadku 72-letniej pacjentki z rakiem pęcherzyka żółciowego (GBC), która odmówiła innego leczenia, udowadniają, że kuracja wodorem może przynieść skuteczne rezultaty. Kobieta rozpoczęła codzienną terapię inhalacją wodorową. Po kilku miesiącach jej stan z krytycznego przeszedł w stabilny, a przerzuty w jamie brzusznej zmniejszały się, wyrównana została również anemia i hipoalbuminemia. To pierwsze takie wnioski pokazujące skuteczność i bezpieczeństwo terapii wodorem u pacjenta z przerzutowym GBC w krytycznym stanie ogólnym.

Rak pęcherzyka żółciowego (GBC) jest szóstym najczęściej występującym nowotworem przewodu pokarmowego i szóstą przyczyną zgonów w Chinach, za które odpowiada rak. Pomimo postępów w diagnostyce i leczeniu tej choroby, u większości pacjentów na ogół dochodzi do przerzutów GBC (mGBC). Z powodu częstego występowania przerzutów do węzłów chłonnych szanse pięcioletniego przeżycia chorego z rakiem pęcherzyka żółciowego wynosi tylko 5%. U pacjentów z przerzutami (mGBC), którzy nie kwalifikują się do operacji, głównym zaleceniem jest drenaż dróg żółciowych i badania kliniczne. Obecnie istnieje mało alternatywnych metod leczenia, z tego powodu niezbędne są skuteczniejsze terapie raka i jego przerzutów.

Wśród pacjentów z rakiem strategia leczenia, wynik i rokowania są bardzo zależne od statusu immunologicznego. Limfocyty T CD8+ wyczerpują się na skutek ciągłej stymulacji przez antygeny nowotworowe, to przyczynia się do ustania proliferacji, produkcji cytokin i funkcji odpornościowych. Podczas badań sprawdzono zapobiegawcze i terapeutyczne działanie wodoru na różne choroby, w tym również na raka. Naukowcy donoszą, że wodór stymuluje aktywowany przez proliferatory peroksysomów koaktywator γ receptora 1α, który wzmacnia rolę mitochondriów, przez co może wspomagać wyczerpane komórki T CD8+. Dodatkowo w badaniu wpływu wdychanego wodoru gazowego dokonanego na 55 pacjentach z rakiem jelita grubego badacze zidentyfikowali akumulację terminalnej programowanej śmierci komórek 1 (PD1)+ CD8+ limfocytów T oraz zmniejszenie końcowej liczby komórek T PD1+ CD8+ i akumulacją końcowych komórek T PD1- CD8+.

Przypadek 72 pacjentki z Chin rakiem pęcherzyka żółciowego (GBC) w stadium IIIA

Badacze przeanalizowali przypadek 72-letniej Chinki z GBC w stadium IIIA, która była leczona nieodwracalną elektroporacją (IRE) i doustną chemioterapią tegafurem (pochodna fluoropirymudyny). Nawrót choroby i przerzuty do wątroby zdiagnozowano u pacjentki 9 miesięcy później. Przy regularnym stosowaniu nebulizatora wodorowo-tlenowego zauważono zmniejszanie się zmian nawrotowych i przerzutowych. Uzyskano również klinicznie obiektywną odpowiedź trwającą dłużej niż 4 miesiące. W czasie pisania tego sprawozdania pacjentka nie wykazywała objawów choroby.

72-letnia pacjentka z rakiem pęcherzyka żółciowego została przyjęta do szpitala w 2018 roku z powodu ucisku w klatce piersiowej. Po jej zbadaniu stwierdzono nawrót GBC, który naciekając, objął zstępującą część dwunastnicy, spowodował przetokę jelitową i zrosty okrężnicy wątrobowej. Dodatkowo u chorej doszło do przerzutów raka do wątroby, węzłów chłonnych. To wszystko wywołało u pacjentki ciężką anemię wymagającą cotygodniowej transfuzji krwi oraz objawy niewydolności serca.

W grudniu 2017 roku pacjentka z Chin przeszła IRE po rozpoznaniu nowotworu pęcherzyka żółciowego (stopień T3N1M0 IIIA), zdiagnozowany na podstawie badania tomografii komputerowej (CT) i zmian patologicznych GBC (8,0 cm × 3,9 cm) z licznymi naciekami węzłów chłonnych wnęk (maks. 4,7 cm × 3,6 cm). Dodatkowo chora miała podwyższone poziomy markerów nowotworowych w surowicy, w tym CA19-9 (2556 U/ml) i CEA (607,6 ng/ml).

Po IRE ablacji pęcherzyka żółciowego i węzłów chłonnych pacjentce przez 9 miesięcy podawano doustną chemioterapię tagafurem (20 mg 2 razy dziennie). Ponowne badanie tomografem wykonano dopiero w kwietniu 2018 roku. Wykazało ono martwicę płynną w miejscu ablacji. W trakcie leczenie pacjentce podawano krew (RBC) jako leczenie wspomagające w przypadku niedokrwistości. Stwierdzono także w prawym nadbrzuszu duży obszar zrostu pomiędzy pęcherzykiem żółciowym a odcinkami zstępującymi dwunastnicy oraz ucisk głównej żyły dolnej. Badanie laboratoryjne wykazało podwyższone poziomy różnych markerów nowotworowych, w tym m.in. CA19 – 9, AFP i CEA.

Końcowa diagnoza 72-letniej pacjentki brzmiała następująco: GBC z przerzutami, ciężka niedokrwistość, infekcja i przetoka pęcherzykowo-dwunastnicza.

Kuracja wodorem

W trakcie leczenia wodorem do inhalacji wykorzystywano nebulizator wodorowo-tlenowy wytwarzający wodór gazowy o przepływie 3 l/min w wyniku elektrolizy wody. Wytworzony gaz składał się z 67% wodoru i 33% tlenu. Pacjentka w spoczynku za pomocą specjalnej maski przeprowadzała inhalacje przez 3-6 godzin dziennie bez przerwy, nawet po zaobserwowaniu ustąpienia objawów choroby.

Z powodu przewlekłych problemów z niedokrwistością we wczesnym stadium inhalacji wodorowych pacjentce wykonywano cotygodniową transfuzję krwi, regularnie badano poziom erytrocytów i hemoglobiny. Do leczenia przetoki pęcherzykowo-dwunastniczej codziennie stosowano leczenie przeciw infekcyjne, dodatkowo regularnie chorej mierzono liczbę krwinek białych.

Po miesięcznej kuracji wodorem u pacjentki wystąpiła niedrożność jelit. Leczono ją poprzez odciążenie przewodu pokarmowego i żywienie dożylne. Zostały również przepisane leki przeciwbólowe i uspakajające.

Ze względu na brak obecnie znanych i dostępnych metod leczenia konwencjonalnego i przewlekły, zły stan pacjentki, która wymagała leczenia wspomagającego, w październiku 2018 roku zdecydowano się u chorej zastosować monoterapię gazowo-wodorową. W chwili pisania tego raportu pacjentka nadal otrzymywała codzienną terapię wodorową.

Efekty kuracji wodorowej

Zgodnie z Common Terminology Criteria for Adverse Events skutki kuracji wodorem u pacjentki były klasyfikowane i oceniane co tydzień przez około 2 miesiące od rozpoczęcia terapii. Czynność wątroby była oceniana wielokrotnie, analizy dokonywano na podstawie poziomów transaminazy alaninowej, transaminazy asparginianowej, bilirubiny całkowitej i transpeptydazy gamma – glutamylowej w trakcie terapii wodorem. Czynność hematopoetyczną szpiku kostnego była analizowana na podstawie liczby erytrocytów we krwi obwodowej i poziomu hemoglobiny. Natomiast zapalenie wywołane infekcją oceniano na podstawie liczby białych krwinek.

Efekty lecznicze pacjentki były weryfikowane na podstawie jej stanu ogólnego. Ze względu na fakt, że chora nie mogła normalnie jeść, po żywieniu dożylnym monitorowano poziom białka całkowitego i albuminy w surowicy. Dodatkowo z powodu adhezji trzewnej, przetoki jelitowej i niedrożności systematycznie rejestrowano stopnie bólu i ulgę w nadbrzuszu. Zmierzono również liczbę limfocytów i markery nowotworowe w surowicy, aby kontrolować zmiany w funkcji odpornościowej i aktywności guza.

Weryfikowano zmiany w obrazie guza za pomocą tomografu komputerowego, aby ocenić efekt leczenia terapii gazem wodorowym. Zgodnie z wytycznym RECIST, efekty terapeutyczne klasyfikowane były jako pełna odpowiedź (CR), wyróżniająca się zanikiem wykrywania guza we wszystkich zmianach docelowych. Całkowita redukcja średnicy zmian docelowych > 30%, stabilna choroba (SD), regresja nowotworu zdefiniowane jako całkowita progresja średnicy guza > 20%.

Rezultaty i działanie wodoru

Kuracja wodorowa u pacjentki w postaci inhalacji wodorem rozpoczęła się 24 października 2018 roku. W ciągu 1 miesiąca leczenia stan chorej był stabilny, uległy poprawie wskaźniki krwi, stan infekcji i stopień dolegliwości bólowych. Po tym okresie wystąpiła niedrożność jelit w miejscu zrostu powstałego pomiędzy pęcherzykiem żółciowym a dwunastnicą. Objawy te zostały złagodzone po miesiącu dekompresji żołądkowo-jelitowej i żywieniu dożylnym. Pacjentka na własną prośbę cały czas kontynuowała kurację wodorem.

Wśród najczęściej występujących działań niepożądanych występowały m.in. senność i pobudzenie. Przez cały okres leczenia u pacjentki pozostał na prawidłowym poziomie transaminaz. Bilirubina od czasu do czasu przekraczała zakres referencyjny, jednak wracała do normy po krótkim leczeniu lekami hepatoprotekcyjnymi. Pomimo systematycznych transfuzji krwi liczba czerwonych krwinek i poziom hemoglobiny u chorej uległy niewielkim zmianom w ciągu dwóch tygodni przed rozpoczęciem terapii wodorem. Wskaźniki te nadal rosły w trakcie terapii wodorem i po transfuzjach krwi, a po 2,5 miesiącach leczenia osiągnęły dolną granicę zakresu referencyjnego. Ilość transfuzji krwi była zmniejszana stopniowo w czasie kuracji wodorem, a po 2 miesiącach terapii zrezygnowano z niej w ogóle.

Miesiąc przed leczeniem u pacjentki wystąpiła infekcja zapalna i wysoka liczba krwinek białych. Po leczeniu przeciw infekcyjnym liczba leukocytów wróciła do górnej granicy zakresu referencyjnego. Po 1,5-miesięcznej kuracji wodorem liczba leukocytów spadła do 4,7 x 109.

Po rozpoczęciu terapii wodorem u pacjentki wrócił do normy całkowity poziom białka surowicy i nadal wzrastał. Ze względu na niedrożność jelit chora była żywiona dożylnie. W ciągu 2 tygodni od usunięcia sondy żołądkowej pacjentka wróciła do normalnej diety, a białko całkowite pozostało na górnej granicy normy. Po 2 miesiącach terapii wodorem do normy powróciły również poziomy albumin i nadal utrzymywały tendencję wzrostową.

Przed kuracją wodorem zrosty i guzy pęcherzyka żółciowego powodowały u pacjentki silne bóle w nadbrzuszu. To wymagało codziennego przyjmowania leków przeciwbólowych. Dolegliwości te zostały zatrzymane, po 2 tygodniach inhalacji wodorem ból stopniowo zmniejszył się.

Przed wykryciem nawrotu choroby nowotworowej (20 września 2018 roku) wszystkie trzy markery nowotworowe były istotnie wyższe niż zakres referencyjny, jednocześnie wykazywały nieznaczny spadek, który mógł być związany z kompensacją funkcji odpornościowej przed rozpoczęciem leczenia. Po zweryfikowaniu nawrotu guza i przerzutów markery zaczęły szybko rosnąć. Po 1,5 miesiąca terapii wodorem poziomy trzech markerów zaczęły gwałtownie spadać, aż do osiągnięcia zakresów referencyjnych po okresie 2,5 miesiąca.

Przed leczeniem wodorem średnia wielkość guza wynosiła 12,2 cm. Po miesiącu leczenia wynosiła 13,1 cm, a po 2,5 miesiącach kuracji wielkość guza zmalała do 7,5%. Pod koniec lutego 2019 roku nie wykryto nawrotu guza. Do tamtego czasu pacjentka czuła się dobrze i wznowiła normalną dietę oraz ćwiczenia.

Podsumowanie

U pacjentów z GBC, którzy nie są kwalifikowani do leczenia operacyjnego, wytyczne NCCN zalecają stosowanie chemioterapii i leczenie podtrzymujące. Ze względu na duże rozmiary guza w przypadku chorej z Chin doszło do całkowitej utraty funkcji pęcherzyka żółciowego z rozległymi zrostami do wątroby. Z tego powodu konieczne było wybranie metody ablacji, kora spowoduje minimalne uszkodzenia zewnątrz wątrobowych dróg żółciowych w trakcie zmniejszania wielkości guza. IRE to nowatorska metoda ablacji, która wykorzystuje krótkie impulsy energii elektrycznej wysokiego napięcia do wywołania martwicy komórek.

IRE w połączeniu z chemioterapią doustną skutecznie kontrolowało guzy w pęcherzyku żółciowym i w części wątroby. Ponowne badanie po 3 miesiącach leczenia wykazało, że guz był martwiczy. Jednak kolejna kontrola po 9 miesiącach leczenia wykazała nawrót guza pęcherzyka żółciowego, przetoki dwunastnicy, przerzuty do wątroby i węzłów chłonnych wokół głowy trzustki oraz ciężką niedokrwistość. Wskazywało to na szybki postęp choroby, zagrażający życiu pacjentki. W tym momencie można było tylko zdecydować się na leczenie podtrzymujące.

Wodór cząsteczkowy może selektywnie neutralizować wolne rodniki hydroksylowe, ale nie inne reaktywne formy tlenu ROS. Wodór był stosowany do leczenia różnych stanów zapalnych związanych ze stresem oksydacyjnym, w tym m.in. urazu, choroby neurodegeneracyjnej, zapalnej, zespołu metabolicznego, niepożądanych reakcji na chemioterapię, uszkodzeń popromiennych itp. Istnieje wiele dowodów na to, że wodór zabija różne typy nowotworów, np. raka płaskonabłonkowego skóry, białaczkę, raka języka i raka okrężnicy.

U pacjentki równocześnie zastosowano leczenie podtrzymujące i kurację wodorem w październiku 2018 roku. Po rozpoczęciu terapii wodorem choroba nadal postępowała, ale poziomy markerów nowotworowych zaczęły spadać. W grudniu chorej usunięto sondę żołądkową, pacjentka zaczęła stopniowo spożywać pokarmy półpłynne. To przyniosło poprawę nastroju, apetytu i snu. Badanie TK również potwierdziło ustąpienie niedrożności i zmniejszenie guzów.

Przyczyną powrotu pacjentki do zdrowia poza leczeniem objawowym było prawdopodobnie stosowanie terapii wodorem. Kuracja taka nie tylko pośredniczy w szybkiej poprawie stanu pacjenta, ale także obniża poziom markerów nowotworowych, zwiększa liczbę limfocytów oraz powoduje zmniejszenie guza.

Zastrzeżenia:
Tłumaczenie własne Symec Consulting jonizatory.eu na podstawie Hydrogen gas therapy induced shrinkage of metastatic gallbladder cancer: A case report, https://www.wjgnet.com/2307-8960/full/v7/i15/2065.htm

Kopiowanie tłumaczenia wymaga zgody właściciela serwisu.

Produkty, artykuły i inne treści na jonizatory.eu nie są do diagnozowania, leczenia, łagodzenia lub zapobiegania jakiejkolwiek chorobie lub w zaburzeniach zdrowia. Artykuły/treści na stronie nie zostały poddane zatwierdzeniu przez agencje rządowe. Treści publikowane na serwisie nie mogą być traktowane jako porady lekarskie lub diagnozowanie jakiejkolwiek choroby. W odniesieniu do spraw dotyczących leczenia konieczny jest kontakt z pracownikami służby zdrowia.